รีวิว “คะนึงภพ” by กงจื่อฮวนสี่ – พีเรียดจีนขมหวาน อบอุ่น ละเมียดอารมณ์ จนอ่านแล้วเหมือนถูกพาไปอีกโลกหนึ่งต้องบอกก่อนเลยว่า คะนึงภพ เป็นนิยายที่อ่านแล้วมีความรู้สึกแบบ… “ใจมันเต้นช้า ๆ” เหมือนถูกดึงให้เข้าไปในโลกอีกใบที่ทั้งงดงาม อ่อนโยน แต่แฝงความเจ็บปวดบางอย่างเอาไว้ในทุกลมหายใจ เป็นงานเขียนแนวพีเรียด–ดราม่า–โรแมนซ์ที่มีความละเมียดแบบพิเศษมาก ๆ สไตล์ของ กงจื่อฮวนสี่ ที่ใครเคยอ่านงานเขียนของเขาจะรู้เลยว่า ความนุ่มลึก คือเสน่ห์หลักที่ไม่มีใครเลียนแบบได้นิยายเล่มนี้ไม่ได้หวือหวา ไม่ใช่สายต่อสู้ หรือการเมืองหนัก ๆ แต่เป็นเรื่องราวที่ค่อย ๆ ขยับหัวใจเราไปทีละนิด ผ่านตัวละครที่ซ่อนทั้งบาดแผล ความแค้น ความอ่อนโยน และความรักเอาไว้ในวิถีแบบมนุษย์สุด ๆ
พล็อตเรียบง่าย แต่ลึก และกินใจเกินคาด
เรื่องราวเดินผ่านชีวิต “หลี่เชียน” หญิงสาวที่ชีวิตพรากเธอจากทุกอย่างที่ควรได้มีตั้งแต่เด็ก ก่อนโชคชะตาจะโยนเธอเข้าพัวพันกับคนหลายชนชั้น หลายฐานะ และหลายภพความคิด
สิ่งที่ทำให้พล็อตนี้โดดเด่นคือ — มันไม่ได้เล่าแบบหวือหวา แต่มัน “จริง” มาก
หลี่เชียนเป็นตัวละครที่ผ่านร้อนหนาวแบบเกินอายุ เธอไม่ใช่นางเอกแสนดีไร้ที่ติ แต่เป็นคนที่รู้ว่าชีวิตไม่แฟร์ และต้องเลือกทางเดินที่บางครั้งทั้งถูกและผิดในเวลาเดียวกัน
อ่านแล้วรู้สึกว่านี่แหละ “มนุษย์”
ตัวละครทุกตัวมีความเป็นธรรมชาติจนรู้สึกว่าอยู่ข้าง ๆ เราจริง ๆ
สิ่งที่ชอบที่สุดในนิยายของกงจื่อฮวนสี่คือ “ทุกตัวละครมีชีวิตและความรู้สึกจริง ๆ”
แม้ตัวประกอบก็มีเหตุผล มีแรงขับเคลื่อนของตัวเอง ไม่ได้โผล่มาเพื่อเป็นสะพานให้นางเอกหรือพระเอก แต่เป็นคนที่มีเรื่องราว มีอดีต มีความเจ็บในใจ
โดยเฉพาะตัวละครฝั่งชายที่มีบทบาทต่อชีวิตหลี่เชียน—สุภาพบุรุษที่เหมือนสายลมอ่อน ๆ แต่ก็มีรอยแผลของตัวเองเหมือนกัน หลายฉากคืออ่านแล้วรู้สึกจุกเบา ๆ แบบไม่ทันตั้งตัว เพราะความสัมพันธ์ของพวกเขาไม่ได้หวานจ๋า แต่เป็นความอบอุ่นแบบซ่อนความเศร้าอยู่ลึก ๆ
เป็นรักที่ไม่ได้ได้มาง่าย ๆ
เป็นรักที่ต้องใช้หัวใจแลกความเจ็บปวด
และเป็นรักที่ค่อย ๆ แทรกเข้ามาในชีวิตเธอทีละนิดเหมือนแสงแดดยามเช้า
การเล่าเรื่องของกงจื่อฮวนสี่ – ละมุน แต่เฉียบ และทำให้เรารู้สึก “คิดถึงประเทศอีกภพ” จริง ๆ
งานเขียนของนักเขียนคนนี้มีความพิเศษคือ ภาษาจะมีความนุ่มแบบโคลงกลอนแผ่ว ๆ แต่ก็อ่านง่ายมาก ไม่ได้ยัดศัพท์พีเรียดหรือคำยากให้ปวดหัว แต่ใช้ถ้อยคำที่พอดี ละมุน และ “มีน้ำหนัก”
หลายประโยคคืออ่านแล้วรู้สึกว่าสวยมาก
หลายฉากคืออ่านแล้วเหมือนเห็นภาพอยู่ตรงหน้า
หลายบทคือทำให้เราหยุดและถอนหายใจเบา ๆ เพราะอารมณ์มันพาไป
ความรู้สึกตอนอ่านคือเหมือนนั่งอยู่ในห้องที่เปิดหน้าต่างรับลมเย็น ๆ แล้วใครสักคนค่อย ๆ เล่าเรื่องชีวิตให้ฟัง…แบบนั้นเลย
ดราม่าไม่หนัก แต่เจ็บลึก และทำให้รักตัวละครมากขึ้น
แม้พล็อตจะมีเรื่องราวสะเทือนใจอยู่หลายช่วง แต่หนังสือไม่ได้เครียดจนอ่านไม่ไหว ดราม่าในเรื่องจะเป็นแบบ “กัดใจเบา ๆ” มากกว่าบีบจนหายใจไม่ออก เช่น
- ความไม่เท่าเทียมของสถานะ
- บาดแผลจากอดีต
- ความสับสนของหัวใจ
- ความคาดหวังของครอบครัว
- หรือความจริงที่ว่า คนบางคน…ไม่ได้คู่ควรแต่ก็ลืมไม่ได้
ทุกอย่างถูกร้อยอย่างนิ่ม ๆ ทำให้เราไม่ได้เจ็บเพราะถูกเฆี่ยน แต่เจ็บแบบสะสมจนรู้ตัวอีกทีคืออินไปทั้งใจแล้ว
สรุป – “คะนึงภพ” คือพีเรียดอบอุ่น–ขมหวาน ที่อ่านแล้วรักมากกว่าที่คาดหวัง
ถ้าคุณกำลังมองหานิยายที่…
✔ โรแมนซ์ลึกแบบไม่ต้องหวานเว่อร์
✔ ดราม่าแบบนิ่ม ๆ แต่แทงใจ
✔ ตัวละครมีมิติแบบสุด ๆ
✔ ภาษาสวย ละมุน และอ่านง่าย
✔ ให้ความรู้สึกเหมือนได้ไปอยู่ในอีกภพหนึ่ง
คะนึงภพ คือหนังสือที่ควรมีไว้บนชั้นแบบไม่ต้องคิดมากเลยค่ะ/ครับ
มันเป็นนิยายที่ไม่ได้พยายามใหญ่ แต่กลับใหญ่เพราะ “อารมณ์” และ “หัวใจ” ที่มันมอบให้คนอ่านเต็ม ๆ
อ่านจบแล้วจะรู้สึกเหมือน…เรายังคะนึงถึงโลกนั้นอยู่ไม่หายจริง ๆ
