Sing Street เป็นภาพยนตร์ที่ไม่ได้เป็นเพียงแค่หนังเพลงทั่วไป แต่เป็นงานที่ผสมผสานความฝัน ความรัก วัยรุ่น และเสียงเพลงเข้าไว้ด้วยกันได้อย่างลงตัว กลายเป็นหนัง coming-of-age ที่ตราตรึงใจผู้ชมอย่างไม่น่าเชื่อ กำกับโดย จอห์น คาร์นีย์ ผู้ที่เคยฝากผลงานสุดประทับใจไว้อย่าง “Once” และ “Begin Again” ซึ่งการันตีได้ถึงความสามารถในการเล่าเรื่องผ่านบทเพลงที่เขาถนัด
ภาพยนตร์เล่าย้อนกลับไปในปี 1985 ในกรุงดับลิน ประเทศไอร์แลนด์ ช่วงเวลาที่เศรษฐกิจตกต่ำและผู้คนต้องดิ้นรน ฟอร์กี้ (แสดงโดย เฟอร์เดีย วอลช์-พีโล) เด็กหนุ่มวัย 15 ปี ต้องย้ายจากโรงเรียนเอกชนมาเรียนที่โรงเรียนรัฐบาลคาทอลิกสุดห่วย ด้วยสภาพแวดล้อมที่โหดร้ายและเต็มไปด้วยการกลั่นแกล้ง ฟอร์กี้พบหนทางที่จะรอดพ้นจากความจริงอันน่าเบื่อหน่ายด้วยการตกหลุมรัก ราฟิน่า (แสดงโดย ลูซี่ บอยน์ตัน) สาวสวยลึกลับที่ดูโตเกินวัย ด้วยความอยากได้เบอร์โทรศัพท์และสร้างความประทับใจ ฟอร์กี้จึงโกหกว่าเขามีวงดนตรีและชวนเธอมาแสดงในมิวสิควิดีโอ
จากคำโกหกเล็กๆ นี้เอง กลับกลายเป็นการเริ่มต้นของวงดนตรี Sing Street วงดนตรีที่รวมตัวกันของเด็กหนุ่มผู้มีความฝันหลากหลาย ฟอร์กี้ได้รับความช่วยเหลือจากพี่ชาย จิม (แสดงโดย แจ็ค เรย์นอร์) ผู้ที่มอบแรงบันดาลใจและเป็นเหมือนพี่เลี้ยงด้านดนตรีให้กับเขา บทเพลงที่พวกเขาแต่งขึ้นมาไม่ได้เป็นเพียงแค่เพลงรักทั่วไป แต่มันสะท้อนถึงความรู้สึกนึกคิด ปัญหาชีวิต และความปรารถนาของวัยรุ่นในยุคนั้นได้อย่างลึกซึ้ง เราได้เห็นพัฒนาการของวงดนตรีที่เริ่มจากการเลียนแบบศิลปินที่ชื่นชอบ ไปสู่การค้นพบสไตล์และเสียงเพลงที่เป็นของตัวเอง
จุดเด่นของ Sing Street ไม่ได้อยู่ที่แค่เพลงประกอบที่ไพเราะติดหูเท่านั้น แต่ยังรวมถึงบทบาทของตัวละครที่ถูกเขียนขึ้นมาอย่างมีมิติ โดยเฉพาะตัวของฟอร์กี้ ที่ผู้ชมจะได้เอาใจช่วยกับการเดินทางของเขาในการค้นหาตัวเอง การเติบโตเป็นผู้ใหญ่ และการเผชิญหน้ากับอุปสรรคต่างๆ รวมถึงความสัมพันธ์กับราฟิน่า ที่เป็นเหมือนแรงขับเคลื่อนสำคัญให้ฟอร์กี้ก้าวข้ามขีดจำกัดของตัวเอง นอกจากนี้ การนำเสนอเรื่องราวของครอบครัวที่แตกร้าวในยุคนั้น ก็เป็นอีกหนึ่งองค์ประกอบที่ทำให้ภาพยนตร์มีความสมจริงและเข้าถึงอารมณ์มากขึ้น
เพลงประกอบภาพยนตร์ทุกเพลงล้วนถูกสร้างสรรค์ขึ้นมาใหม่เพื่อ Sing Street โดยเฉพาะ ซึ่งแต่ละเพลงก็มีความหลากหลายทางแนวเพลง ตั้งแต่เพลงร็อก ป็อป ไปจนถึงนิวเวฟ ที่ได้รับอิทธิพลจากวงดนตรีในยุค 80s อย่าง Duran Duran, The Cure หรือ A-Ha เพลงเหล่านี้ไม่ได้เป็นเพียงแค่เพลงที่มาประกอบฉาก แต่เป็นส่วนหนึ่งของการเล่าเรื่องที่ขับเคลื่อนอารมณ์และความรู้สึกของตัวละครได้อย่างยอดเยี่ยม ทำให้ผู้ชมรู้สึกเหมือนได้ร่วมเดินทางไปกับพวกเขาในทุกช่วงเวลา ไม่ว่าจะเป็นความสุข ความเศร้า หรือความผิดหวัง
โดยสรุปแล้ว Sing Street เป็นภาพยนตร์ที่สมบูรณ์แบบในหลายๆ ด้าน ทั้งบทภาพยนตร์ที่แข็งแรง การแสดงที่น่าประทับใจ ดนตรีประกอบที่ยอดเยี่ยม และการกำกับที่ใส่ใจในรายละเอียด ถือเป็นภาพยนตร์ที่สามารถสร้างแรงบันดาลใจให้กับผู้ชมทุกคนที่เคยมีความฝัน ไม่ว่าความฝันนั้นจะเล็กหรือใหญ่แค่ไหนก็ตาม มันทำให้เราเชื่อว่าเสียงเพลงสามารถเปลี่ยนแปลงชีวิตและนำพาเราไปสู่สิ่งที่เราต้องการได้ เป็นหนังที่ควรค่าแก่การรับชมและเป็นประสบการณ์ที่น่าจดจำอย่างแน่นอน
