ถึงเวลาย่างก้าวเข้าสู่เฟสที่ 6 ที่น่าจะเป็นเฟสที่แฟนเดนตายของจักรวาลหนังมาร์เวลต่างคาดหวังเอาไว้ไม่น้อยว่าจะต้องกลับมายิ่งใหญ่อีกครั้ง โดยที่ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าสถานการณ์จากเฟสที่ 4 กับ 5 ค่อนข้างล้มลุกคลุกคลานพอสมควร เพราะหลังจาก Avengers Endgame ก็ดูเหมือนอะไรต่าง ๆ ในห้วงจักรวาลนี้ก็เคว้งหาทางกู่ไม่กลับ นั่นจึงทำให้ The Fantastic Four First Steps เดอะ แฟนแทสติก 4 จุดเริ่มต้นปฐมบทใหม่ การชุบชีวิตใหม่อีกครั้งเล่าสี่กายสิทธิ์ โดยมาร์เวลสร้างแท้ ๆ เรื่องนี้ จะเป็นการจุดประกายความสตรองของมาร์เวลและทวงคืนศรัทธาที่หายไปอยู่หลายปีนี่คือเรื่องแรกของ เดอะ แฟนแทสติก 4 พวกเขาดำรงอยู่เหมือนกับครอบครัวซูเปอร์ฮีโร่ ท่ามกลางความภูมิใจของชาวเมืองและชาวโลก แต่แล้วก็ต้องเผชิญหน้าความท้าทายที่น่าหวาดหวั่นที่สุดของพวกเขา บีบบังคับให้พวกเขาต้องหาจุดสมดุลระหว่างบทบาทในฐานะของฮีโร่และพลังของความผูกพันธ์ในครอบครัว พวกเขาจะต้องปกป้องโลกจากเทพเจ้าจอมตะกละจากหวงอวกาศที่มีชื่อว่า กาแลคตัส และลูกสมุนที่ชื่อว่า ซิลเวอร์ เซิร์ฟเฟอร์ ที่การตัดสินใจปกป้องโลกในครั้งนี้ทำให้ต้องติดอยู่ตรงกลางระหว่างทางเลือกที่เปราะบาง
แมตต์ แชกแมน ที่ถูกดึงตัวมาสร้างสรรค์ผลงานชิ้นนี้ ท่ามกลางแรงกดดันมหาศาล เพราะเอาเข้าจริง ๆ เขาค่อนข้างมีประสบการณ์น้อยมาก ๆ ในการสร้างหนัง เคยแค่กำกับหนังเล็ก ๆ อย่าง Cut Bank เมื่อสิบปีก่อนไว้เพียงเรื่องเดียว แต่เพราะว่าเขารังสรรค์ซีรีส์ WandaVision ให้กับมาร์เวลออกมาได้อย่างน่าประทับใจ นี่จึงกลายเป็นการเลื่อนขั้นที่ท้าทายของ แม้ว่าจะเป็นหนังบล็อกบัสเตอร์ทุนสร้างมหาศาลเรื่องแรกของชีวิตของเขาก็ตามซึ่งในผลลัพธ์ที่ออกมานั้น ก็พบว่าเขาเข้ามาควบคุมงานสร้างได้ในระดับมาตรฐานของจักรวาลหนังมาร์เวล ไม่ได้พบอะไรที่หวือหวา แต่ก็ไม่ได้มีจุดที่วิตกกังวลอะไร กลายเป็นว่าการร้อยเรียงและลีลาใน The Fantastic Four: First Steps ค่อนข้างเรียบง่าย ง่ายไปจนบางทีก็เกือบจะราบเรียบเกินเหตุด้วยซ้ำ นี่อาจจะเป็นงานหนังมาร์เวลที่เหมือนกดปุ่มรีสตาร์ทใหม่ มาพร้อมกับแต่ละจังหวะแบบเป็นขั้นเป็นตอน แทบจะไม่ออกนอกกรอบเลยสักนิด อารมณ์แบบเกือบหลับแต่ยังกลับมาได้ ยังไม่ใช่งานกำกับที่ดี แต่ก็ไม่มีมุมมองที่แย่
เรื่องนี้ได้ระดมทีมหัวกะทิที่มาร์เวลใช้บริการบ่อย ๆ มาช่วยเขียนบทหนังให้ นำทีมโดย อีริก เพียร์สัน ที่เพิ่งจะสร้างสรรค์บทให้กับ Thunderbolts* ไปหมาด ๆ ก็กลายเป็นว่า The Fantastic Four: First Steps ขับเคลื่อนได้ดีเพราะบทสามารถนำทางเส้นเรื่องไปได้อย่างทรงประสิทธิภาพ ถึงแม้ว่าในแง่การใส่มิติต่าง ๆ อาจจะไม่ได้หลากหลายเท่าไหร่นัก แต่พล็อตได้กลายเป็นแม่เหล็กในการนำทางทุกส่วนได้อย่างแข็งแกร่งอีกครั้ง แบบที่ไม่ได้สัมผัสในหนังมาร์เวลมาได้สักพักนึงด้วยการที่ใส่พล็อตที่ไม่ได้ซับซ้อนซ่อนเงื่อนอะไรเท่าไหร่ ก็พลอยทำให้หนังเรื่องนี้ดูได้ง่ายๆ และบางครั้งก็ง่ายจนแอบรู้สึกว่าค่อนข้างเพลย์เซฟเกินไปหรือเปล่านะแต่การเลือกใช้ฉากหลังเป็นสังคมแบบสมัยช่วงยุค 50s-60s กลิ่นอายวินเทจแบบนี้ ก็กลายเป็นอีกส่วนที่ช่วยขับเสน่ห์ของหนังออกมาได้ไม่น้อยเช่นกัน เป็นการผสมผสานอัตลักษณ์ความโบราณเข้ากับเทคโนโลยีใหม่ ๆ ที่ไม่จำเป็นต้องขยายความอธิบายก็สื่อสารถึงผู้ชมได้เหมาะเจาะงานถ่ายภาพของ เจส ฮอลล์ ก็ดีงามในแง่การดีไซน์ความวินเทจเข้ามาในหนัง แต่ก็ไม่ใช่อะไรที่ตกยุคมากเกินไป ผสมผสานเข้ามางานดีไซน์เสื้อผ้าหน้าผมจากทีมงานระดับมืออาชีพ ยิ่งช่วยส่งเสริมให้เกิดอะไรใหม่ ๆ ขึ้นในหมวดหนังฮีโรอยู่เหมือนกัน งานตัดต่อของ “โนนา โคได” กับ “ทิม รอช” อาจจะไม่ได้โด่นเด่นเป็นพิเศษมากนัก แต่ที่เร้าใจได้ดีก็คงจะเป็นการประพันธ์เพลงบรรเลงของ “ไมเคิล จีอาชิโน” ที่หยิบเอาทั้งเพลงเก่าเพลงใหม่มามิกซ์ในจังหวะที่ลื่นไหล แม้จะยังไม่ค่อยปลื้มในพาร์ทของเทคนิคพิเศษงานซีจีของหนังสักเท่าไหร่ ยังเป็นจุดที่สัมผัสเห็นถึงความไม่ละเอียดอยู่หลายตำแหน่ง
