Monsters University

คงไม่มีปัญหาอะไรสำหรับคนที่เป็นแฟนพิกซาร์อยู่แล้วในการที่จะปะติดปะต่อเรื่องราวกับภาคก่อนหน้า แต่ถึงอย่างนั้นต่อให้ไม่เคยดู Monster Inc. มาก่อนซึ่งทางเรื่องของ Monsters University ก็ยังเป็นหนังที่ดูได้รู้เรื่องเข้าใจ ด้านหนึ่งมันเหมือนจะแยกขาดจากภาคแรก แต่สำหรับคนที่เคยดูภาคแรก อาจจะได้อรรถรสเพิ่มขึ้นอีกหน่อย เมื่อพบว่าเรื่องราวในภาคนี้มันเหมือนเป็นภาค “ปฐมบท” ของ Monster Inc. ก่อนที่สองสหายนักหลอนตัวยง ทั้งไมค์ วาโซว์สกี้ และ เจมส์ พี.ซัลลี่แวน จะได้ไปเป็นนักเขย่าขวัญขั้นเทพในสังกัดของบริษัทรับจ้างหลอน ความสนุกของมหาลัยมอนส์เตอร์ นอกจากความสนุกที่ยังไม่เสื่อมสลายไปกับกาลเวลา ดูเหมือนว่าประกายความคิดหนึ่งจะผุดขึ้นมา และนี่ก็เป็นเสน่ห์อย่างหนึ่งของพิกซาร์ที่ยากจะหาค่ายใดมาทัดเทียม มันเติมเต็มจินตนาการและเปิดโอกาสให้เราได้ขบคิดอย่างกว้างขวาง ไม่แน่ใจว่าจะมีใครรู้สึกเหมือนกับผมหรือเปล่าว่า ฉากท้ายๆ ในหนังที่ซัลลี่แวนบอกกับหนูบูทำนองว่าให้เลิกกลัว มันทำให้คิดต่อไปได้อีกว่า บรรดามอนสเตอร์ทั้งหลายนั้น ไม่น่าจะต่างอะไรกันกับพวกตุ๊กตาตุ๊กตุ่นหลากรูปลักษณ์สีสัน ใช่หรือไม่ว่า ในวัยหนึ่ง เราก็เคยกลัวอะไรพวกนี้ โดยเฉพาะตุ๊กตาที่หน้าตาอั๊กลี่ทั้งหลาย ในวัยเด็ก เราอาจจะแต่งแต้มเรื่องราวให้กับพวกมัน คิดว่ามันมีชีวิต คิดว่ามันเป็นภูตผีปีศาจหรือมอนสเตอร์ เราเล่นกับมัน กลัวมัน ก่อนที่วันเวลาจะค่อยๆ นำพาเราออกมาจากโลกใบนั้น เราโตขึ้น และหมดสิ้นความกลัวอีกต่อไป ความกลัวที่แท้จริงมาจากจิตที่ปรุงแต่งเรื่องราวและเป็นเรื่องทางใจนี่คงไม่ใช่คำที่ใหญ่โตเกินไปยิ่งถ้าหากผู้ชมเองได้ดูอะนิเมชั่นเรื่อง Monsters University แล้ว ก็จะยิ่งกระจ่างชัดขึ้นว่า ที่จริงแล้ว หน้าตาที่น่ากลัว […]