ถ้าคุณดูมาจนถึงซีซัน 8 แล้วจะรู้เลยว่า เดกุกับชิการาคิ ไม่ใช่แค่ฮีโร่กับวายร้ายอีกต่อไป แต่คือ “โชคชะตาที่ถูกมัดติดกันแบบหลีกเลี่ยงไม่ได้” และตอนที่ 7 นี้ก็ยิ่งตอกย้ำแรงกว่าเดิมชนิดที่ดูไปลุ้นไป หายใจไม่ทั่วท้องเลยค่ะ (หรือผมดูอินเกินก็ไม่รู้เหมือนกัน!)ตอนนี้เปิดมาปุ๊บก็พาเราดำดิ่งเข้าไปในโลกจิตใจของชิการาคิแบบเต็มสูบ—พื้นที่ขาวโพลน แอบวังเวง และเต็มไปด้วยภาพสะท้อนอดีตที่พังทลาย ซึ่งต้องบอกว่าเป็นหนึ่งในงานภาพเชิงสัญลักษณ์ที่สตูดิโอทำออกมาได้ดีมาก เพราะมันทำให้เรา “รู้สึก” ได้เลยว่าสภาพจิตใจของเด็กชายคนหนึ่งที่เคยเรียกร้องความรัก แต่กลับถูกกดทับด้วยความหวาดกลัวและความเกลียดชัง มันหนักหนาแค่ไหนและพอเดกุก้าวเข้าไปในพื้นที่นั้น เหมือนเขาไม่ได้เข้าไปสู้ด้วยพลังฮีโร่ แต่เข้าไปสู้ด้วย “หัวใจของตัวเอง” มากกว่า
การปะทะทางความคิดที่เข้มข้นกว่าการต่อยกัน
แม้ว่าจะมีฉากสู้กันแบบจิตวิญญาณ (ที่เท่มาก!) แต่สารหลักของตอนนี้จริง ๆ คือ “การเผชิญหน้ากับความจริงในใจ” เดกุพยายามพูดคุยกับตัวตนลึก ๆ ของชิการาคิ—หรือจะเรียกว่าทาจิโนริตอนเด็กก็ได้—ในขณะที่อีกฝ่ายถูก All For One ล็อกคอไว้แน่นจนแทบไม่มีพื้นที่ให้หายใจ
ฉากที่เดกุพยายามเอื้อมมือหาเด็กชายตัวเล็ก ๆ ที่สั่นอยู่ในเงามืดนั้น มันช่างบีบหัวใจสุด ๆ เพราะแม้เดกุจะยื่นมือออกไปด้วยความจริงใจแค่ไหน คนดูอย่างเรา ๆ ก็รู้ว่า เมล็ดแห่งความเจ็บปวดที่ชิการาคิสะสมมาตลอดชีวิต มันไม่ใช่อะไรที่จะลบได้ง่าย ๆ
แล้วการที่ All For One ปรากฏตัวขึ้นมาในโลกจิตใจของชิการาคิอย่างใหญ่โตและกดดัน ก็ยิ่งทำให้เราเห็นความต่างระหว่าง “ความหวังเล็ก ๆ ของเดกุ” กับ “ความ絶望ขนาดมหึมาที่ชิการาคิต้องกักเก็บเอาไว้” แบบชัดเจนมาก
น้ำเสียง ความรู้สึก และจังหวะการเล่าเรื่องที่ลงตัว
ตอนนี้ไม่ได้เร่ง ไม่ได้ลาก แต่ให้เวลาแต่ละอารมณ์พัฒนาอย่างเป็นธรรมชาติ ไม่ว่าจะเป็นการให้เดกุได้ตั้งคำถามกับตัวเองว่า “ฉันยังช่วยเขาได้อยู่ไหม?” หรือฉากที่ชิการาคิเริ่มสั่นไหวเหมือนหัวใจของเด็กชายในตัวเขายังมีบางอย่างที่อยากก้าวออกมา
งานภาพในตอนนี้ก็ถือว่าโดดเด่น โดยเฉพาะการใช้สี ความว่างเปล่า และรูปร่างของพื้นที่ในใจแทนสภาวะทางอารมณ์ ตัวละคร แต่ละมุมกล้องถูกจัดมาเพื่อเล่าเรื่อง ไม่ใช่เพื่อความเท่เพียงอย่างเดียว
และที่ต้องชมที่สุดคือ เสียงพากย์พลังของเดกุเวลาพูดด้วยความตั้งใจผสมความหวั่นไหวนิด ๆ มันทำให้คนดูสัมผัสได้ว่าเขาไม่ได้มาสั่งสอน แต่มา “เข้าใจ” ขณะที่เสียงของชิการาคิแบบแตกพร่าสลับกับเสียงทาจิโนริตอนเด็กก็ทำเอาขนลุกไปหลายรอบ
สรุปความรู้สึกหลังดูจบตอน
ตอนที่ 7 ของซีซัน 8 เป็นหนึ่งในตอนที่ “ไม่ต้องมีแอคชันเยอะ แต่ทรงพลังสุด ๆ” เพราะมันทำให้เราเห็นฟันเฟืองสำคัญที่สุดของเรื่องนี้อย่างชัดเจน— เดกุต่อสู้ไม่ใช่เพื่อเอาชนะ แต่เพื่อรักษาใครสักคนจากการถูกความมืดกลืนกิน และยิ่งดูยิ่งรู้สึกว่าการปะทะครั้งสุดท้ายของทั้งคู่จะต้องหนัก อัดแน่นด้วยความหมาย และอาจพาเราไปร้องไห้หลายรอบแน่นอน
ใครที่ติดตาม My Hero Academia มาตลอด ตอนนี้คืออีกหนึ่งตอนที่ไม่ควรพลาดเลยจริง ๆ ค่ะ ทั้งลึก ทั้งสวย ทั้งเจ็บ ทั้งอบอุ่นในแบบที่อนิเมะเรื่องนี้ทำได้ดีที่สุดจุดนี้คือสิ่งที่ฉันชอบที่สุดในตอนนี้เลย—My Hero Academia ชอบให้เราเห็นว่าการเป็นฮีโร่ไม่ใช่แค่การชนะด้วยกำปั้น แต่คือการยื่นมือให้ใครสักคนที่หลงทางอยู่ในความมืด ซึ่งตอนนี้ก็แสดงออกมาในแบบที่อบอุ่นปนเจ็บปวดสุด ๆ
